Risicovolle patiënten behandelen in veilige omgeving

Weblogbericht | 01-12-2020 | CTP Veldzicht

“In totaal werken er ruim veertig collega’s in de beveiliging”, vertelt teamleider Barbera. “Wij zijn verantwoordelijk voor de veiligheid van alle personeelsleden, patiënten en bezoekers van Veldzicht”, legt medewerker geïntegreerde beveiliging Hans uit. 24 uur per dag en zeven dagen in de week.

Intensive care unit

De taken van de medewerkers geïntegreerde beveiliging zijn divers. “Ze doen dienst als portier, zorgen voor de controle van iedereen die naar binnen wil, checken alle inkomende goederen, lopen veiligheidsrondes, reageren wanneer er alarm wordt geslagen, treden op bij calamiteiten en zijn actief in de bedrijfshulpverlening”, zo somt Barbera een aantal van de werkzaamheden van haar team op.

Daarnaast ondersteunen we op de afdelingen waar de patiënten verblijven”, vult Hans aan. Vooral op de intensive care unit. Hier verblijven patiënten die door verschillende oorzaken ernstige psychische klachten hebben. Hans: “Wij hebben op zo’n afdeling extra aandacht voor de veiligheid, zodat de sociotherapeuten en andere collega’s zich vooral kunnen richten op de behandeling van deze personen. Natuurlijk houden ook de collega’s die niet tot de beveiliging behoren, hun ogen en oren open. Met elkaar zorgen we zo voor een veilig werken leefklimaat.”

De-escalerend optreden

“Van belang in dit vak is dat je sterk in je schoenen staat, met mensen om kunt gaan, stressbestendig bent, adequaat optreedt wanneer dit nodig is en je kunt verplaatsen in andere personen”, zegt Barbera. “Geen dag is hier hetzelfde. Ik werk al twintig jaar in Veldzicht, maar maak nog steeds situaties mee, die ik nog nooit eerder heb meegemaakt.”

Hans vult aan: “Je hoeft niet groot, breed en sterk te zijn voor dit vak, maar je moet wel in staat zijn om op te treden wanneer dat noodzakelijk is. Al proberen we juist om fysiek ingrijpen te voorkomen. Door in contact te zijn met de patiënten. Door die persoonlijke aandacht weten we wat er speelt. De-escalerend optreden is een belangrijk onderdeel van ons werk.”

Hans werkt inmiddels zeven jaar bij Veldzicht. Hij is trots op zijn werk, maar merkt ook de vooroordelen en vooral het gebrek aan kennis dat buitenstaanders hebben over de kliniek. ”Wat ik soms op verjaardagen te horen krijg…”, verzucht Hans. Als insider kijkt hij een stuk genuanceerder aan tegen de patiënten waar hij dagelijks tussen loopt. “Ik ben altijd blij dat ik niet in hun schoenen sta. Als je hoort wat ze hebben meegemaakt. Oorlogstrauma’s, vluchten omdat je in eigen land niet veilig bent, noem maar op. Ik vind dat je pas kunt  oordelen als je beide kanten van een verhaal kent.”

Succesverhalen

Veldzicht is erin gespecialiseerd om patiënten met ernstige psychische problematiek te behandelen, beter te maken of te stabiliseren. Dat lukt vaak. “Alleen lees je in de media vooral wanneer het misgaat, de succesverhalen zijn blijkbaar een stuk minder interessant”, stelt Barbera. “Dat was al zo toen Veldzicht nog een tbs-kliniek was en is niet anders nu we een centrum voor transculturele psychiatrie zijn.”

Veldzicht biedt – mede dankzij de aanwezigheid van een eigen beveiligingsorganisatie – plek aan verwarde patiënten die in reguliere ggzklinieken niet te handhaven zijn. Barbera en Hans weten dat incidenten er – helaas – bij horen in hun vak. Normaal vinden of accepteren doen ze het niet, maar ze plaatsen het wel in het juiste perspectief. “Het is hier natuurlijk geen rustoord. Wij hebben een complexe doelgroep. Patiënten kunnen in de war zijn, agressief worden of zelfs onhandelbaar zijn. Dan kunnen ze medepatiënten of collega’s aanvallen of verwonden. Soms lukt dit ook. Ontzettend heftig natuurlijk voor de betrokkenen. Goed om te beseffen is wel dat patiënten dit vaak niet bewust doen. Ze zijn bijvoorbeeld zwakbegaafd of niettoerekeningsvatbaar door hun ziektebeeld.”

Persoonlijke aandacht

“Natuurlijk brengt ons werk risico’s met zich mee, maar ik wil graag benadrukken dat we ook een hele mooie, plezierige en afwisselende baan hebben”, zegt Hans. “We hebben te maken met patiënten met uiteenlopende ziektebeelden. Personen die niet voor niets in Veldzicht terecht zijn gekomen. Ze hebben hulp nodig en die krijgen ze bij ons. Het zijn mensen met een eigen verhaal en de nodige problematiek. Maar bovenal zijn het mensen. Die het fijn vinden om wat persoonlijke aandacht te krijgen of een gesprek te voeren. Dat doen we dus ook als beveiligers. Door je te verplaatsen in de patiënten en oog voor ze te hebben, zorgen  we voor een zo veilig mogelijke omgeving.”

Barbera: “Ik hoop dat dit verhaal mensen tot nadenken stemt. Natuurlijk zitten hier ook gevaarlijke mensen. Maar daar zit een verhaal achter. Het is lang niet altijd eigen schuld dat  iemand is zoals hij is. Maar het zijn wel mensen. Goed dat er een plek is waar ze behandeld kunnen worden. Dat kan bij ons in Veldzicht. Dat doen we goed. Daar mogen we best trots op zijn.”

Speciaal getraind calamiteitenteam

De medewerkers beveiliging in Veldzicht zijn getraind om bij eventuele escalatie door verantwoord fysiek ingrijpen de situatie onder controle te brengen. Ze dragen geen  geweldsmiddelen, maar kunnen wanneer dit nodig is wel gebruik maken van een wapenstok. Alle beveiligers dragen een portofoon zodat ze op elk moment met elkaar in contact kunnen staan, ongeacht waar ze zich op het terrein bevinden. Uit het oogpunt van veiligheid heeft ieder personeelslid een pieper waarmee ze alarm kunnen slaan.

Wanneer sprake is van een (mogelijk) dreigende situatie kan het interne Bijzondere calamiteitenteam (BCT) worden ingeschakeld. “Alle medewerkers van de beveiliging en een aantal sociotherapeuten maken deel uit van het BCT. Ze zijn hiervoor speciaal getraind”, legt Barbera uit. “Ze zien eruit als leden van de Mobiele Eenheid van de politie. In speciale beschermende kleding, compleet met helm, wapenschild en lange wapenlat.”

Hans is commandant van het BCT. “We worden bijvoorbeeld ingeschakeld wanneer een patiënt moet worden overgebracht naar een extra beveiligde kamer en niet wil meewerken. Dan wordt het BCT ingeschakeld. We leggen altijd uit wat de bedoeling is en wat de consequentie is van niet meewerken. Meestal zien ze dan wel in dat ze die strijd niet gaan winnen en werken ze alsnog mee.”

Hoe vaak wordt het BCT eigenlijk ingezet? “Dat is heel wisselend”, weet Hans. “Het is voorgekomen dat we driemaal op één dag aan de bak moesten, maar soms ook weken niet. Gemiddeld genomen komen we een keer of twaalf per jaar in actie.”

Dit artikel verscheen ook in het Ommen Hardenberg Magazine dat via enkele verhalen een inkijkje geeft in het reilen en zeilen binnen en buiten de hekken van Veldzicht.